Mέσα στην πόλη... (3)

Η παρέα ήταν μεγάλη…Οι φωνές και τα γέλια αρκετά διαπεραστικά, τόσο που προκαλούσαν την περιέργεια των υπολοίπων που συχνά πυκνά κοιτούσαν προς το μέρος τους…Ο Δαίμονας στάθηκε στο διπλανό τραπέζι, κάθισε και άρχισε να τους περιεργάζεται επίμονα…Ήταν καμιά δεκαριά άτομα, αγόρια και κορίτσια, στο άνθος της νιότης τους, όλο ζωντάνια, όλο χαρά, χωρίς σκοτούρες - το βάρος των υποχρεώσεων δεν είχε λυγίσει ακόμα την θέλησή τους να ζήσουν, να παίξουν, να ερωτευθούν, να αγαπήσουν-…Μόνο ένας ήταν σκυθρωπός, μόνο ένας ήταν λυπημένος…Στα αστεία της παρέας αρκούνταν σε ένα προσποιητό χαμόγελο, σε έναν μορφασμό χαράς που μετά βίας σχημάτιζε στο πρόσωπό του…Ήταν έξι μήνες τουλάχιστον που είχε χωρίσει από την αγαπημένη του…Δεν ήταν μαζί για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά του ήταν αρκετό για να νιώσει κάτι παραπάνω από σεξουαλική έλξη, να νιώσει κάτι παραπάνω από επιπόλαιο έρωτα, να την αγαπήσει…Είχαν διακόψει κάθε επαφή, αν και ο ίδιος είχε προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί της, να δει τι κάνει, πως είναι, να της πει πως την αγαπά ακόμα περισσότερο…Οι κλήσεις του έμεναν αναπάντητες, τα μηνύματα επίσης…Όλοι στην παρέα του έλεγαν να την ξεχάσει, πάει τελείωσε, μια γυναίκα ήταν, όπως ξαφνικά μπήκε στη ζωή του έτσι ξαφνικά θα έφευγε…Ο κολλητός του δεν έχανε την ευκαιρία και συνεχώς του ψιθύριζε: «Ρε μαλάκα, ξεκόλλα. Μια χαρά παλικάρι είσαι, όποια γουστάρεις θα την έχεις. Ας’ την να πάει στο καλό». Αυτός έγνεφε καταφατικά, έλεγε: «Πάει τελείωσε, πάμε γι’ άλλα», αλλά κατά βάθος ήξερε και ήξεραν πως αυτό είναι πολύ δύσκολο, ακατόρθωτο…Ένας κοινός γνωστός τον είχε ενημερώσει πως από τον καιρό που είχαν χωρίσει, η αγαπημένη του σύχναζε όλη μέρα και όλη νύχτα σε καφέ, μπαρ και πίστες…Πολλοί την πολιορκούσαν, πολλοί της την έπεφταν, συχνά με χυδαίο τρόπο…Την ήθελαν για ένα γαμήσι, για να κοκορευτούν την άλλη μέρα στην παρέα τους και όλο στόμφο και περηφάνια να πουν: «Την πήδηξα από παντού»….Ήταν ο τύπος του άντρα που σιχαινόταν περισσότερο από οτιδήποτε…Δεν θα μπορούσε να συμπεριφερθεί ποτέ με αυτόν τον τρόπο…Όχι σε μια γυναίκα …Όχι στην αγαπημένη του…Αν και η ίδια τον περιφρονούσε αυτός ήταν πρόθυμος να δώσει τα πάντα για χάρη της…Να θυσιάσει τα όνειρά του, τις προσδοκίες του, προκειμένου να ζήσει μαζί της μέχρι το τέλος…Αρκεί να του το ζήταγε και θα το έκανε…Το τηλέφωνο χτύπησε…Η παρέα πάγωσε…Ήταν αυτή…Η αγαπημένη του…Το βλέμμα του διασταυρώθηκε απότομα με όλα τα μέλη της παρέας…Όλοι είχαν την ίδια έκφραση, όλοι του έστελναν το ίδιο μήνυμα: «Μην το σηκώσεις»…Αυτός δεν άντεξε…Πάτησε το κουμπί και απάντησε στην κλήση…Τραβήχτηκε απόμερα…Η παρέα κάτι ψιθύριζε χαμηλόφωνα…Του ήταν αδύνατο όμως να ακούσει…Είχε απορροφηθεί στη συζήτηση με το πρόσωπο που τον καλούσε…Του είπε ότι εδώ και μια βδομάδα είχε σχέση με κάποιον άλλο και τον παρακαλούσε να σταματήσει να την παίρνει τηλέφωνο και να τις στέλνει μηνύματα…Αυτός δάκρυσε, αν και δεν άφησε να φανεί στη φωνή του η θλίψη που τον είχε κυριέψει…Της υποσχέθηκε ότι θα σταματούσε να την παίρνει, της είπε πως θα είναι κοντά της σε ότι χρειαστεί, της είπε πως την αγαπά και μετά έκλεισε το τηλέφωνο απότομα…Σκούπισε με το χέρι του τα μάτια του και έκανε να γυρίσει στην παρέα όταν σκόνταψε κατά λάθος σε κάποιον…Ζήτησε συγνώμη και αναγνώρισε τον μοναχικό τύπο του διπλανού τραπεζιού, ο οποίος επί ώρα τον κοιτούσε επίμονα… «Τα ακριβά δώρα φρόντιζε να τα χαρίζεις σε όσους ξέρουν να εκτιμούν την αξία τους και να τα φυλάσσουν σαν τα μάτια τους στο διάβα του χρόνου» είπε ο τύπος, χαμογελώντας και ανασηκώνοντας ελαφρά το παλιομοδίτικο καπέλο του. Χαμογέλασε και αυτός, κατάλαβε…Γύρισε στην παρέα τους αγκάλιασε όλους ξεχωριστά και τα γέλια τους έσκιζαν το σκοτάδι και την ησυχία μέχρι το πρώτο χάραμα…