Μέσα στην πόλη... (1)

Στεκόταν λίγα μέτρα μακρύτερα από το Δαίμονα. Ψηλός, αδύνατος, γύρω στα πενήντα, στα νιάτα του πρέπει να ήταν γεροδεμένος αλλά πλέον είχε καταντήσει ένα σκιάχτρο, καταδικασμένο να κινείται στο κοινωνικό περιθώριο. Είναι από αυτούς τους τύπους, που συνηθίζουν να μας ενοχλούν πουλώντας στυλό ή χαρτομάντιλα ή απλά ζητώντας ελεημοσύνη στο τρένο, στο λεωφορείο, στο δρόμο. Μετρούσε τις δεκάρες κουράζοντας με πράξεις το θολωμένο του μυαλό. Του έπεφταν στον δρόμο, έσκυβε να τις πιάσει, του ξανάπεφταν, ξανάσκυβε και πάλι από την αρχή. Το βλέμμα του χαμένο, το βήμα του αργό, βαρύ και νωχελικό καθώς τραβούσε στο περίπτερο για να αγοράσει λίγο καπνό, χαρτάκια και σπίρτα τα απαραίτητα σύνεργα για να δώσει μορφή στον μοναδικό του φίλο, το τσιγάρο. Προσπαθούσε να στρίψει και τα κατάφερνε καλά…Με πόση μαεστρία πέταγε τον καπνό στο χαρτάκι, τον ζύγιαζε ,το τύλιγε και το άναβε. Σχεδόν μηχανικά…Κάθε τσιγάρο μία στιγμή…Κάθε τσιγάρο μία ανάμνηση…Ανάμνηση από τι;;; Από μια ζωή όλο βάσανα, πόνο και θλίψη;;; Από μια ζωή φτώχειας και ανέχειας, μέσα στους δρόμους;;;; Το βλέμμα του διασταυρώθηκε με αυτό του Δαίμονα…Τον πλησίασε, τράβηξε μια ρουφηξιά από το μισοτελειωμένο τσιγάρο του, τόσο βαθιά λες και η δύναμη που τον κρατούσε στη ζωή ήταν η προσμονή και η απόλαυσή της…Άρχισε να του μιλάει…Ήθελε να πει την ιστορία του, να βγάλει από μέσα του την απογοήτευση, την οργή, την πίκρα…Λένε ότι όταν εξομολογείσαι ένα μυστικό νιώθεις καλύτερα, ξελαφρώνεις…Αυτός αισθανόταν απαίσια, ντρεπόταν για αυτό που έχει γίνει, αναπολούσε αυτό που ήταν…Τι ήταν;;; Βολεμένος, γιος ελεύθερου επαγγελματία, ο οποίος ξόδεψε τη ζωή του για να χτίσει μια περιουσία από χαρτί και μέταλλο. Σε νεαρή ηλικία ο πατέρας του είχε πεθάνει και ο ίδιος όντας οικονομικά ευκατάστατος, ζούσε τη μεγάλη ζωή… Έξοδοι σε μαγαζιά, γυναίκες , τζόγος, η γνωστή ιστορία. Και επειδή το χρήμα όπως έρχεται φεύγει, έτσι έφυγε και από αυτόν μαζί με την ψυχή της μάνας του. Προσπάθησε να δουλέψει αλλά ποιος θα έβαζε στο πόστο έναν άνθρωπο που δεν ήξερε να κάνει τίποτα περισσότερο από το να διασκεδάζει… Έτσι κατέληξε στους δρόμους…Σήκωσε το χέρι του και έδειξε στον Δαίμονα μια γωνία: «Αυτό είναι το σπιτικό μου» του είπε… «Η γωνία είναι το κρεβάτι μου και τα χαρτόνια τα σκεπάσματα μου». Ο Δαίμονας κοίταξε τα χαρτόνια, και την τεράστια διαφήμιση πάνω τους. Ειρωνεία της τύχης, ήταν διαφήμιση από υφάσματα. Με το ίδιο μέσο είχε πλουτίσει ο πατέρας του… Έβαλε τα κλάματα και πλέον ντρεπόταν περισσότερο και από τον εαυτό του, τον Δαίμονα που τον παρατηρούσε στην απόλυτη παρακμή, στον απόλυτο ξεπεσμό… Σηκώθηκε, κοντοστάθηκε ανάσανε βαριά, πέρασε απέναντι και σε 5 λεπτά είχε χαθεί μέσα στο πλήθος…Μόνο μια γόπα παρέμενε πατημένη στο πεζοδρόμιο, όμοια με τη ζωή του, τελειωμένη, σβηστή, αναμένοντας μία σκούπα που θα την οδηγήσει στο καλάθι των αχρήστων…Εντελώς ασυναίσθητα μια απορία κυρίευσε την σκέψη του Δαίμονα: «Ο άνθρωπος αυτός μετανιώνει για τις επιλογές που έχει κάνει. Ποιος εξασφαλίζει όμως ότι άλλες επιλογές θα οδηγούσαν σε άλλο αποτέλεσμα;;; Είναι μήπως η μοίρα ή ο άνθρωπος που καθορίζει την τύχη του». Μάζεψε τη γόπα από το δρόμο, την έβαλε στην τσέπη του και έφυγε….(συνεχίζεται)