Μέσα στην πόλη... (2)

Ο πατέρας κρατούσε το παιδί σφιχτά από το χέρι… Ο κόσμος ήταν αρκετός και φοβόταν μήπως το χάσει…Μια στιγμή αφηρημάδας, ένα βύθισμα στις σκέψεις θα ήταν αρκετό για να συνεχίσει την υπόλοιπη μέρα ψάχνοντας το γιο του μέσα στο πλήθος…Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά, κόσμος έμπαινε, κόσμος έβγαινε αλλά σχεδόν κανένας δεν ψώνιζε: «Είναι δύσκολοι καιροί», σκέφτηκε από μέσα του. «Φαινομενικά ο κόσμος έχει λεφτά, αλλά όλοι χρωστούν. Χρωστούν στις τράπεζες, χρωστούν στο ψιλικατζίδικο, χρωστούν σε γνωστούς, φίλους…». Ένα χαμόγελο διαγράφηκε στο σκαμμένο του πρόσωπο, ένα χαμόγελο ικανοποίησης και ειρωνείας συνάμα: «Εγώ δεν χρωστάω σε κανέναν»…Πράγματι, στα σαράντα του ήταν επιτυχημένος επαγγελματίας, είχε δική του επιχείρηση η οποία πήγαινε καλά, εισαγωγές-εξαγωγές. Είχε σπίτι, πολυτελές εξοχικό, αυτοκίνητα και αρκετά μετρητά για να περάσει την υπόλοιπη ζωή του χωρίς να εργάζεται…Κι όμως…Αν και ήταν απόγευμα, μόλις είχε φύγει από το γραφείο του. Τον κάλεσε η γυναίκα του στο κινητό να πάει να πάρει το παιδί από το φροντιστήριο. Έπρεπε να περεβρεθεί σε μία συνάντηση παλιών συμμαθητριών και της ήταν αδύνατον να το αναβάλλει…Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει…Επιτάχυναν το βήμα τους και σε λίγο είχαν φτάσει στο αυτοκίνητο, παρκαρισμένο σε μια γωνία, δίπλα σε έναν άστεγο που προσπαθούσε να καλυφθεί από τη βροχή φτιάχνοντας ένα πρόχειρο κατάλυμα από χαρτόνια και σακούλες. Το παιδί κάθισε στη θέση του συνοδηγού και ο πατέρας το βοήθησε να δέσει τη ζώνη του, ύστερα μπήκε και αυτός μέσα και έβαλε εμπρός…Ο Δαίμονας ήσυχα και αθόρυβα βολεύτηκε στην πίσω θέση του πολυτελούς σεντάν αυτοκινήτου…Η βροχή είχε αρχίσει να δυναμώνει…Οι υαλοκαθαριστήρες δούλευαν επίπονα και απομάκρυναν τις σταγόνες, οι οποίες έβγαζαν έναν εκκωφαντικό και ενοχλητικό θόρυβο καθώς μαστίγωναν το τζάμι, θόρυβο ικανό να του προκαλέσει δυσφορία. Στο τέλος του δρόμου υπήρχαν φανάρια…Επιτάχυνε για να προλάβει να περάσει, όμως το κόκκινο ανέκοψε τη φρενήρη πορεία του…Τότε πρόβαλλε αυτή…Δε θα ήταν πάνω από 17-18 χρονών. Φορούσε ένα εφαρμοστό τζιν παντελόνι, κι από πάνω ένα μπλουζάκι μουσκεμένο από τη βροχή, πού τόνιζε επιτακτικά την τέλεια καμπύλη του στήθους της…Τα μαλλιά της μακριά, ολόμαυρα, ίσια. Το δέρμα της λευκό… Το έντονο κόκκινο κραγιόν στα χείλη, η μαύρη σκιά στα μάτια την μεταμόρφωναν στον πιο τολμηρό πειρασμό, λες και ήταν μια Σειρήνα βγαλμένη από τις σελίδες της μυθολογίας, που έβγαζε τους ναυτικούς από την πορεία τους με το γλυκό της τραγούδι και μετά τους κατασπάραζε…Ίδρωσε και η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Άναψε τον κλιματισμό και μετά από λίγο τον ξανάκλεισε…Άνοιξε το παράθυρο και την κοιτούσε καθώς περνούσε το δρόμο. Ήθελε να βγεί από το αυτοκίνητο, να την ακολουθήσει, να τη σταματήσει και να την φιλήσει με τον πιο ερωτικό και παθιασμένο τρόπο στο στόμα…Δεν το είχε κάνει ποτέ αυτό…Ποτέ δεν ήταν αυθόρμητος…Ποτέ δεν θα έκανε κάτι που θα τον βγάλει έξω από το μονοπάτι της επιτυχίας…Ποτέ δεν θα ερωτευόταν, ποτέ δε θα αγαπούσε, ποτέ δε θα πρόδιδε την οικογένεια του, ποτέ, ποτέ, ποτέ…Και να τον στα σαράντα του να αναστατώνεται, να ξεβολεύεται, από μια μικρούλα την οποία επιθυμεί σαν κολασμένος…Κοίταξε το πρόσωπο του στον καθρέφτη. «Είμαι πολύ μεγάλος για να κάνω όσα δεν έκανα όταν ήμουν μικρός» μονολόγησε. Κοίταξε το παιδί του, όχι με το στοργικό πατρικό βλέμμα, αλλά με αυστηρότητα και φθόνο…Το έβλεπε σαν βάρος, σαν ένα ανεπιθύμητο φορτίο που του στερούσε τη δυνατότητα να τρέξει, να φωνάξει, να ερωτευθεί. Η αιθέρια ύπαρξη είχε απομακρυνθεί…το φανάρι είχε ανάψει…Ο Δαίμονας στεκόταν στο πεζοδρόμιο και κουνώντας το κεφάλι του πέρα δώθε σκέφτηκε: «Είναι πια αργά για σένα φίλε μου»…Σε λίγα λεπτά είχε κι αυτός απομακρυνθεί….