Η κριτική επιτροπή,κατόπιν ώριμης και ενδελεχούς μελέτης
της υπόθεσης του ανυπόμονου και ανασφαλή Πέτρου,
απεφάνθη:
-Σε απορρίπτουμε.Δεν σε χρειαζόμαστε άλλο.Είσαι ανεπαρκής.
Ο επόμενος παρακαλώ!
Ο Πέτρος αισθάνθηκε τη γη να τρέμει και να ανοίγει κάτω
απ'τα πόδια του.Περίλυπος,ταραγμένος,οργισμένος και
αγανακτισμένος,ξέσπασε σε δάκρυα ντροπής.Το μένος,
άρχισε να κατασπαράζει την πληγωμένη του ψυχή.
Με βήματα αργά,αλλά σταθερά,κατευθύνθηκε για τελευταία
φορά στην αίθουσα υποδοχής του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού
Αρένα,λαμβάνοντας το πιστοποιητικό αποχώρησης-
αποφυλάκισης.Με σκυμμένο το κεφάλι και την περηφάνια,
πέρασε για τελευταία φορά το κατώφλι των παιδικών του
ονείρων.Ένιωσε ότι η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ του Δημοσιότητα
δεν θα του κλείσει το μάτι ποτέ ξανά.
Λεωφορείο.Τραίνο.Μετρό.Τελικός προορισμός ένα μικροαστικό
διαμέρισμα που,εδώ και κάμποσα χρόνια,στεγάζει τα όνειρα,
τις φιλοδοξίες και τις πεποιθήσεις του πικραμένου και
μαραμένου Πέτρου.
ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ
Αυτή τη φορά δεν θα απολάμβανε την άγονη συντροφιά
της τηλεόρασης.Δεν ήθελε να αντικρύσει τα λεπτεπίλεπτα
χρώματά της.Έστριψε μερικά τσιγάρα,αναζήτησε
τα αγαπημένα του life-style περιοδικά και κινήθηκε
με τρικυμιώδη ρυθμό και βουρκωμένο βλέμμα,στο
υπνοδωματιό του.
Άναψε ένα τσιγάρο και αφέθηκε στην χαλαρή και
μεθυστική απόλαυση που τόσο απλόχερα προσφέρει
η νικοτίνη.Δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται
την ΑΓΑΠΗ του για την Δημοσιότητα.Είχε τόσα
επενδύσει σ'αυτήν.Θα μοιραζόταν την ζωή του μαζί της.
Τόσα περιοδικά μιλούσαν γι'αυτήν.Πού θα τη
συναντήσει.Πώς θα την κατακτήσει.Χιλιοταξιδεμένοι
φωτεινοί δρόμοι,με λαμπερές και εντυπωσιακές
διαφημιστικές πινακίδες,του θύμιζαν τη δύναμη
και την απεραντοσύνη της.
Το πληγωμένο βλέμμα του Πέτρου,έπεσε τυχαία σε
μια σελίδα ενός περιοδικού που κρατούσε στα χέρια του.
Το συγκεκριμένο περιοδικό,αποτελούσε γι'αυτόν,το μόνο
ουσιαστικό,ιερό κοινωνικό ευαγγέλιο.Ο συντάκτης
της στήλης,με πομπώδες ύφος,που θύμιζε ιεροκήρυκα
κάποιας άλλης εποχής,προσπαθούσε να πείσει,
ακόμη και τον εαυτό του,πως κανείς δεν μπορούσε
να ζήσει χωρίς αυτήν την ΑΓΑΠΗ.Όλοι μιλούσαν
για την μαγευτική αξία της ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ του.
Όλοι την θαύμαζαν και έψαλλαν ύμνους,αιώνιας
πίστης και αφοσίωσης.
Ο Πέτρος βουτηγμένος στη αδυσώπητη μαυρίλα πενθεί.
Θέλει να γράψει ποιήματα,για να εκφράσει
την κενότητα,την απόγνωση και την μοναξιά που
καλλιεργεί η απουσία της ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ του.
(συνεχίζεται)
Ηλεκτρονικά Άστεγος
2 comments:
Αγαπητέ Ηλεκτρονικά Άστεγε,δεν μπορώ να κάνω ένα εμπεριστατωμένο σχόλιο προς το παρόν.Θα περιμένω μέχρι να καταλήξει η ιστορία...Το μόνο που θα ήθελα να πω τώρα είναι ότι παρά τη μαυρίλα στην οποία βρίσκεται ο ήρωάς μας,φαίνεται ότι από τις στάχτες του(ως άλλος φοίνικας) ξαναγεννιέται ή τουλάχιστον σηκώνεται και πάλι,δημιουργώντας και εκφράζοντας τα συναισθήματά του(δείγμα ζωντάνιας,κατ'εμέ):
"...Θέλει να γράψει ποιήματα,για να εκφράσει
την κενότητα,την απόγνωση και την μοναξιά που
καλλιεργεί η απουσία της ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ του."
Αναμένοντας τη συνέχεια,σε φιλώωωωωωωωω!
Αγαπητή Ζωή,
Συγνώμη.Θα σε απογοητεύσω.Μοιάζεις
αρκετά αισιόδοξη για τον μικρό μας
φίλο.
Ο Πέτρος δεν θα ξαναγεννηθεί.
Ούτε θα καταφέρει να σηκωθεί.
Τουλάχιστον όχι σήμερα,όχι αύριο.
Ίσως μεθαύριο.Κάποιος πρέπει να
του μιλήσει.
Θέλεις να μάθεις,ποιος είναι
στην πραγματικότητα ο Πέτρος;
Ένα παιδί που μεγάλωσε με club
sandwich και ψέμματα.Ένα
σύγχρονο μπιφτεκόπαιδο.
Μοιάζει με την τηλεπαρουσιάστρια
παιχνιδιού,που εξαιτίας της
αποχώρησης ενός παίκτη,θλίβεται,
οδύρεται και κλαίει.Γιατί αισθάνεται
ότι πρόλαβε να τον γνωρίσει και
ταυτόχρονα θεωρεί ότι η απομάκρυνση
της αδυναμίας της απ’τον
τηλεοπτικό στίβο,ισοδυναμεί με το
τέλος,το βέβαιο και επώδυνο
θάνατο.
Μοιάζει με τον δεκαεφτάχρονο
παρθένο,που πρώτη φορά σε μπαρ
χωρίς την συνοδεία κηδεμόνα,
ερωτοτροπεί με μια 35άρα
περπατημένη,φυσικά με δική της
πρωτοβουλία.Και την ερωτεύεται,
ανακοινώνοντας στους φίλους του,
ότι πρόκειται για τη γυναίκα της
ζωής του.
Τέτοια είναι η '' ΑΓΑΠΗ'' του Πέτρου.
Τόσο πρόχειρη,τόσο επιφανειακή.
''ΑΓΑΠΑΕΙ'' γιατί αγνοεί με πείσμα
να κοιτάξει κατάματα τη ζωή.
Βαριέμαι το ποδόσφαιρο,όμως,
θα χρησιμοποιήσω μια φράση
των Άγγλων κυνηγών ταλέντων
για ποδοσφαιριστές που δεν είχαν
την εξέλιξη που θα περιμέναμε.
Λένε λοιπόν,αυτοί οι πολυάσχολοι
κυνηγοί γι’αυτούς τους τύπους:
''could have been''
Έτσι λοιπόν,ο κάθε Πέτρος είναι
ένας/μία που θα μπορούσε να
γίνει εραστής/ερωμένη αλλά δεν
έγινε.Και δεν έγινε,γιατί ακριβώς
ξέχασε να μεγαλώσει.Κάθεται
μόνος του,λυπάται και κλαίει
για τον χαμό του φανταστικού
του κόσμου.
Είναι ένα παιδί, νηπιακής
κατάστασης,που ζητάει τη μαμά του.
Θυμάται,ξέρει,πως αν κλάψει δυνατά
θα έρθει η μαμά του να τον
νταντέψει.
Γι’αυτό πενθεί.
Δεν θέλει να αγαπήσει.Δεν μπορεί.
Είναι ΠΑΙΔΙ.
Φωνάζει τη καβάτζα ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ.
Τη ΜΑΜΑ.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ άντρας.(είναι σύννεφα με
παντελόνια που λέει και το γνωστό
τραγούδι)
Πάρα πολλά φιλιά.
Ηλεκτρονικά Αστεγος
Post a Comment