Αφιερωμένο σε 'ΣΕΝΑ

(Γκαλά,η γυναίκα του Νταλί,1952)




“η Σοφία η δικιά μου δεν συμμαζεύεται,
μία τσούλα είναι του δρόμου που τρελλαίνεται,
απ΄τη μία παίρνει εμένα και συνεπαίρνεται,
απ’την άλλη σπρώχνει εμένα και από άλλον σπρώχνεται,

η Σοφία η δικιά μου ζει με αποβράσματα,
πόσο θέλει να ξεφύγει και την πιάνουν κλάμματα,
δεν εσπούδασε αρτίστα μα τα ψέμματα,
ξεχειλίζουνε οι τσέπες της με κέρματα,
…
η Σοφία η δικιά μου σαν γκαρσόνα φέρνεται,
που σερβίρει τους πελάτες δίχως να τους δένεται,
και στον ένανε να λέει πως τον άλλον σκέφτεται,
και όταν όλους τους τυλίγει φεύγει κι έρχεται,
…
η Σοφία η δικιά μου πιάνει τα μηνύματα,
κι απ’το Άμστερναμ μου στέλνει κρύα χαιρετίσματα,
πως παντρεύεται μου λέει κάποιον που αγάπησε,
κι ότι είχαμε οι δυο μας μια για πάντα τσάκισε,

η Σοφία η δικιά μου φεύγει ξημερώματα,
πάλι τσίμπησε νωρίς μπαγιάτικα δολώματα,
…»
(Μάνος Ξυδούς)


Αφιερωμένο σε ‘ΣΕΝΑ.

Οι γείτονες,αργόσχολοι νοικοκυραίοι,
υποστήριζαν με σθένος πως είσαι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα
γυναίκας γλάστρας,απλώς μια εμφανίσιμη γυναίκα
και τίποτα περισσότερο.

Όσα αρσενικά προσπάθησαν ανεπιτυχώς να σε ξελογιάσουν,
σε χαρακτήριζαν ντίβα,απρόσιτη και τεχνηέντως μοιραία.

Στα πειράγματα απαντούσες σιωπηλά,μ’ένα χαμόγελο,
αντανάκλαση μιας εκκωφαντικής αδιαφορίας.

Δεν κατάφερες να περάσεις σε κάποια σχολή.
Δεν ήθελες να γίνεις γιατρός,μηχανικός ή γραμματέας.
Γεννήθηκες ΓΥΝΑΙΚΑ.

Μια κούραση,απόρροια της νυχτερινής περιήγησής σου,
σε υποψιασμένα μαγαζιά,απ’αυτά που προσφέρουν
ιδιαίτερα μαθήματα πάθους,ήταν χαραγμένη στα μυστικά
και κρυφά μονοπάτια του κουρασμένου σου κορμιού.

Η φωνή σου βαριά και μπάσα,
ομολογούσε την ερωτική σου σχέση,
με το τσιγάρο και το αλκοόλ.

Κάθε βράδυ,η ίδια ιστορία,
εραστές με χέρια ταραγμένα,γεμάτα ένταση,
προσπαθούσαν να σε προσεγγίσουν,
να σε ψηλαφίσουν,να ζωγραφίσουν στο μυαλό τους,
τις καμπυλότητες της γυμνής αλήθειας σου,
που έκρυβε,με χάρη,η νύχτα.

Οι προτάσεις που διατύπωνες,απλές,σύντομες,
λες και ήθελες να ανταποκριθείς σ’ένα παιχνίδι μυστηρίου
και απόκρυψης ανομολόγητων εμπειριών,
επιβεβαίωναν με δραματικό τρόπο,πως η ουσία της ζωής,
απ’την απαρχή του κόσμου,διατηρεί εχθρικές σχέσεις
με την πολυπλοκότητα.

Δεν μπορώ να σε φανταστώ παντρεμένη.
Δεν ανήκεις σε κανέναν.
Δεν αξίζει να γίνεις το λάφυρο κάποιου.

Μάταια,από καθαρή περιέργεια,θα προσπαθήσεις
να ανταποκριθείς στον αηδιαστικό ρόλο,
της γυναίκας συζύγου-νοικοκυράς.
Και θα το μετανιώσεις.

Δεν σου ταιριάζει η συζυγική ζευγαρωτή σεξουαλικότητα.
Γεννήθηκες ανεξάρτητη,για να περιφέρεσαι ατέρμονα
και πρόστυχα σε μυστικούς κήπους,
την ύπαρξη των οποίων αγνοούν κατ’επιλογή,
οι άνθρωποι της συνήθειας και της επαναληψιμότητας.

Θύμα και θύτης.Ένοχη και αθώα.Συνεχίζεις.

Δεν έγινες κοσμικός αστέρας.
Κι όμως σε θυμούνται πολλοί.Και σε συναντούν συχνά.
Στα όνειρά τους.

Δεν μιλάς ξένες γλώσσες.
Μία μόνο γλώσσα ξέρεις να μιλάς εξαιρετικά.
Τη μόνη,αληθινά παγκόσμια γλώσσα.

ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ


«μέσα σε ροζ μπαράκια και σε λιωμένη μουσική είσαι εσύ»
(Έλενα Αρβανίτη)


Καλό καλοκαίρι.
Να περάσετε όλες και όλοι όμορφα.
Να προσέχετε.Κυκλοφορούν πολλά μεταδιδόμενα νοσήματα.
Τα πιο ύπουλα και επικίνδυνα είναι τα εγκεφαλικά.


Ηλεκτρονικά Άστεγος

Ταξιδεύοντας στον κόσμο του Πέτρου

Επίλογος

Όταν,δακρύζεις περιμένοντας την άνοιξη,
όταν κρυώνεις,
όταν,δαγκώνεις με παράπονο τα χείλη σου,
όταν ματώνεις,
όταν οι δρόμοι σου τελειώσουνε απότομα,
όταν δεν θα ‘χεις πού να πας και πού να κλάψεις,
όταν βουλιάξεις στο περίπου και το τίποτα,
να με φωνάξεις,
να με φωνάξεις.

Όταν,με σάλπιγγες ξυπνήσεις και με τύμπανα,
όταν σε πιάσουν,
όταν θα ψάχνεις στο ταβάνι την εξώπορτα,
όταν σε σπάσουν,
όταν τα λόγια σου θα πέφτουνε στο πάτωμα,
όταν οι φίλοι σου σ’αφήσουν να ρημάξεις,
όταν σε φτύσουνε οι πρόχειρες αγάπες σου,
να με φωνάξεις,
να με φωνάξεις.
…
(Βασίλης Παπακωνσταντίνου)




Κάποιος,πρέπει να σου πει την αλήθεια,μικρέ Πέτρο.
Να σε ενημερώσει για τη νερόβραστη,γλυκανάλατη και
ανέραστη ζωή του συντάκτη της στήλης που τόσο πολύ
εμπιστεύεσαι.

Θέλω να σε πάρω μαζί μου,μικρέ Πέτρο.Σ’ ένα
ταξίδι σε τόπους σκοτεινούς,εκεί που τα
ραβασάκια πίστης και αιώνιας αφοσίωσης ,
ντύνονται στα χρώματα της μελαγχολικής,
αλλά τόσο αληθινής ουσίας τους.
Στα χρώματα της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ.

Ξέρεις πού κρύβεται η ΑΓΑΠΗ σου;
Με ποιους κάνει παρέα το ΙΔΑΝΙΚΟ σου;
Σ’ΕΝΑΝ ΚΑΔΟ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ,
ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΕΙ ΜΕ ΚΩΛΟΧΑΡΤΑ ΚΑΙ
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΚΑΠΟΤΕΣ,
ΠΕΡΥΤΙΛΙΓΜΕΝΕΣ ΜΕ
ΘΗΛΥΚΕΣ ΕΚΚΡΙΣΕΙΣ.

Σε σοκάρω μικρέ Πέτρο.
Αρχίζεις να με μισείς.
Δεν μ’ενδιαφέρει.
Τέτοια συναισθήματα,πόνος,μίσος,
είναι χρήσιμα μόνο για τα παραμυθάκια
των καταραμένων ποιητών.Όχι για τους
αληθινούς ανθρώπους,του πραγματικού κόσμου.

Κράτησε το μίσος σου για μένα,θέλω να
το θυμηθείς όταν προδώσεις τη νέα σου ΑΓΑΠΗ.
Ίσως η νέα σου ΑΓΑΠΗ ονομάζεται
ΠΡΟΔΟΣΙΑ.

Δεν θέλω κάποτε να μου ζητήσεις
τα ρέστα.Να με κατηγορήσεις ότι σου
είπα ψέμματα.Προτιμώ να με μισήσεις
σήμερα για να με επιβεβαιώσεις αύριο.
Ίσως έτσι,έτσι ίσως ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ.

Γιατί μικρέ Πέτρο;

Καλό ταξίδι στον δικό σου αστερισμό.
Πάντα θα περιμένω.
Πάντα θα περιμένω να γυρίσεις.

Ακόμη κι αν αργήσεις.


ΤΕΛΟΣ



Ηλεκτρονικά Άστεγος

Ταξιδεύοντας στον κόσμο του Πέτρου

Η κριτική επιτροπή,κατόπιν ώριμης και ενδελεχούς μελέτης
της υπόθεσης του ανυπόμονου και ανασφαλή Πέτρου,
απεφάνθη:
-Σε απορρίπτουμε.Δεν σε χρειαζόμαστε άλλο.Είσαι ανεπαρκής.
Ο επόμενος παρακαλώ!

Ο Πέτρος αισθάνθηκε τη γη να τρέμει και να ανοίγει κάτω
απ'τα πόδια του.Περίλυπος,ταραγμένος,οργισμένος και
αγανακτισμένος,ξέσπασε σε δάκρυα ντροπής.Το μένος,
άρχισε να κατασπαράζει την πληγωμένη του ψυχή.
Με βήματα αργά,αλλά σταθερά,κατευθύνθηκε για τελευταία
φορά στην αίθουσα υποδοχής του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού
Αρένα,λαμβάνοντας το πιστοποιητικό αποχώρησης-
αποφυλάκισης.Με σκυμμένο το κεφάλι και την περηφάνια,
πέρασε για τελευταία φορά το κατώφλι των παιδικών του
ονείρων.Ένιωσε ότι η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ του Δημοσιότητα
δεν θα του κλείσει το μάτι ποτέ ξανά.

Λεωφορείο.Τραίνο.Μετρό.Τελικός προορισμός ένα μικροαστικό
διαμέρισμα που,εδώ και κάμποσα χρόνια,στεγάζει τα όνειρα,
τις φιλοδοξίες και τις πεποιθήσεις του πικραμένου και
μαραμένου Πέτρου.



ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ

Αυτή τη φορά δεν θα απολάμβανε την άγονη συντροφιά
της τηλεόρασης.Δεν ήθελε να αντικρύσει τα λεπτεπίλεπτα
χρώματά της.Έστριψε μερικά τσιγάρα,αναζήτησε
τα αγαπημένα του life-style περιοδικά και κινήθηκε
με τρικυμιώδη ρυθμό και βουρκωμένο βλέμμα,στο
υπνοδωματιό του.

Άναψε ένα τσιγάρο και αφέθηκε στην χαλαρή και
μεθυστική απόλαυση που τόσο απλόχερα προσφέρει
η νικοτίνη.Δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται
την ΑΓΑΠΗ του για την Δημοσιότητα.Είχε τόσα
επενδύσει σ'αυτήν.Θα μοιραζόταν την ζωή του μαζί της.
Τόσα περιοδικά μιλούσαν γι'αυτήν.Πού θα τη
συναντήσει.Πώς θα την κατακτήσει.Χιλιοταξιδεμένοι
φωτεινοί δρόμοι,με λαμπερές και εντυπωσιακές
διαφημιστικές πινακίδες,του θύμιζαν τη δύναμη
και την απεραντοσύνη της.

Το πληγωμένο βλέμμα του Πέτρου,έπεσε τυχαία σε
μια σελίδα ενός περιοδικού που κρατούσε στα χέρια του.
Το συγκεκριμένο περιοδικό,αποτελούσε γι'αυτόν,το μόνο
ουσιαστικό,ιερό κοινωνικό ευαγγέλιο.Ο συντάκτης
της στήλης,με πομπώδες ύφος,που θύμιζε ιεροκήρυκα
κάποιας άλλης εποχής,προσπαθούσε να πείσει,
ακόμη και τον εαυτό του,πως κανείς δεν μπορούσε
να ζήσει χωρίς αυτήν την ΑΓΑΠΗ.Όλοι μιλούσαν
για την μαγευτική αξία της ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ του.
Όλοι την θαύμαζαν και έψαλλαν ύμνους,αιώνιας
πίστης και αφοσίωσης.

Ο Πέτρος βουτηγμένος στη αδυσώπητη μαυρίλα πενθεί.
Θέλει να γράψει ποιήματα,για να εκφράσει
την κενότητα,την απόγνωση και την μοναξιά που
καλλιεργεί η απουσία της ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ του.


(συνεχίζεται)



Ηλεκτρονικά Άστεγος

Ταξιδεύοντας στον κόσμο του Πέτρου

Ή αλλιώς,ένας τρόπος πένθους για τον φανταστικό χαμό της ζωής.

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τις εξορμήξεις στον δαιδαλώδη
κόσμο της λογοτεχνίας και της ποίησης,για να ασχοληθούμε με
τον πραγματικό κόσμο,των αληθινών ανθρώπων.Σας λέω
ψέμματα.Είμαι παθολογικός ψεύτης.
Άλλη μια ιστορία λοιπόν.Μια ιστορία με αρκετά υπόγεια
μηνύματα.Ανέκαθεν μ'άγγιζαν αυτού του είδους τα μηνύματα.
Έχουν τόσους πολλούς αποδέκτες,αλλά ελάχιστους αληθινούς
παραλήπτες.

Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ
16 Ιουνίου 2007.Χαράματα σαββάτου.Ο Πέτρος,δημοφιλής
προσωπικότητα του πενθήμερου τηλεοπτικού παιχνιδιού η
Μεγάλη Απάτη,ονομασία που στηρίχθηκε στην αγωνιώδη
προσπάθεια των συντελεστών της παραγωγής να τιμήσουν
την Μεγάλη Εβδομάδα και τα πάθη του Χριστού,
προετοιμάζεται συναισθηματικά, μα κυρίως ενδυματολογικά,
για μια απόφαση που θα καθορίσει με δραματικό τρόπο την
επιβίωσή του,στον κυκεώνα της τηλεοπτικής αρένας.
Την τελεσίδικη απόφαση της κριτικής επιτροπής,που σαν
άλλος Άρειος Πάγος,θα παγώσει ή θα ζεστάνει
την καρδούλα του πολλά υποσχόμενου και φιλόδοξου
Πέτρου.

23 χρόνια σπουδών στο εικονικό εργαστήριο
του τηλεοπτικού σταθμού Αρένα,17 αριστεία ψέμματος,
16 βραβεία γλυψίματος και αναρίθμητες συστατικές επιστολές
υποταγής,συνοδεύουν την κοινωνικά ανελισσόμενη ύπαρξη
του,κατά τα άλλα,συμπαθητικού και ευφράδη Πέτρου.

-Έχεις να δηλώσεις κάτι;
-Καταρχήν,την αφοσίωσή μου στις ιδέες και στις αξίες σας,
αξιολάτρευτοι κύριοι και κυρίες της κριτικής επιτροπής.
Από μικρό παιδί,γαλουχήθηκα με την προσήλωσή μου,
στην εξυπηρέτηση του ιερού σκοπού,της ηθικοπνευματικής
εξέλιξης και ανάπτυξης.
Ένας δρόμος υπήρχε για την πραγματοποίηση αυτού του
στόχου.Δεν χρειάστηκε να προβληματιστώ πολύ.Άλλωστε
αυτός ο δρόμος,αυτή η πορεία,κατείχε,από τότε,από τα
παιδικά μου χρόνια,την πρώτη και δεσπόζουσα θέση,
σε κάθε σπιτικό.Απ'τα φτωχικά πλην τίμια δώματα
των εργατικών συνοικιών,μέχρι τα μεγαλοπρεπή
και φανταχτερά αρχοντικά των βορείων προαστείων.
Το σώμα και η ψυχή μου ανήκει σ'αυτό που υπηρετείτε
και αντιπροσωπεύετε.Χρειάζομαι τη Δημοσιότητα.
Την ΑΓΑΠΩ.

Το πρόσωπου του Πέτρου άρχισε να γυαλίζει μ'έναν
παράξενο τρόπο.Φαινόταν να κολυμπά σ'έναν
μυστηριακό ωκεανό νιρβάνας.
Άραγε,ο μικρός μας φίλος,είχε όντως πειστεί για την
ύπαρξη αυτής της ΑΓΑΠΗΣ,που με ζήλο είχε
μυθοποιήσει,σχεδόν θεοποιήσει;

(συνεχίζεται)



Ηλεκτρονικά Άστεγος