........Κι έπειτα είναι κι αυτό το αεράκι ο ζεστό, που ξεκινά το ταξίδι του από τις μυθικές χώρες του νότου. Και καθώς αγγίζει το πρόσωπό σου, διηγείται όλες εκείνες τις ιστορίες των μεγάλων παραμυθάδων για λάγνες μάγισσες, τρομερούς δράκους και ανακπλήρωτες αγάπες που ζουν αιώνια στους κόκκους σκόνης που μεταφέρει από τόπο σε τόπο.
Είναι η σκόνη που καθαρίζεις από το πρόσωπό σου, από το στήθος σου, τα όμορφα χέρια σου...Από όλα τα σημεία του σώματός σου που αφήνει εκτεθιμένα στη μανία της φύσης το κομμάτι ύφασμα με το οποίο περιφέρεσαι στις χρυσαφένιες αμμουδιές και τόυτο το καλοκαίρι.
Και όλοι σε κοιτάνε, σε γδύνουν με τη φαντασία τους, κάνοντας ανόσιες σκέψεις για σένα.
Αλλά είναι φυσικό...
Γιατί δεν είσαι μια απλή γυναίκα....Είσαι μια σειρήνα που το κύμα ξέβρασε σε τούτο το νησί...Και πιστή στον προαιώνιο όρκο σου, θέλγεις τους άνδρες κοντά σου και τους καταβροχθίζεις...
